Sevmiyorum Seni Artık, Gözlerimi Geri Ver… (Zeki Müren’in Ankara Körler Okulu Ziyareti 1967)

Sevmiyorum Seni Artık, Gözlerimi Geri Ver…

(Zeki Müren’in Ankara Körler Okulu Ziyareti, 1967)

“Zeki Müren yazı dizimizin ikinci bölümünde, onun sanatından çok insanlığını gösteren unutulmaz bir anıya odaklanıyoruz.”

Geçen yazımda, Zeki Müren’in 29. ölüm yıldönümü dolayısıyla, hayatını ve sanat yolculuğunu aktarmıştım. Bu kez, onun insanlığını ve hassasiyetini en iyi anlatan, çok duygusal bir olayı paylaşmak istiyorum.

“Genç Zeki Müren’in ilk yıllarından bir kare.”

Körler Okulu’na Davet

1967 yılında gazeteci Mete Akyol, Zeki Müren’den Ankara Körler Okulu öğrencilerini ziyaret etmesini rica eder. Çocuklar, sadece şarkılarını değil, onu da yakından “görmek” istemektedir. Bu davet karşısında çok duygulanan Zeki Müren, hemen kabul eder.

“Sanat Güneşi’nin ilk konserlerinden birinde, orkestrayla sahnede.”

Ellerle Görmek

Okula gittiğinde öğrencilerden seçilen beş çocuk, arkadaşları adına Zeki Müren’i “görmekle” görevlendirilir. Çocuklar, parmak uçlarıyla yüzüne dokunarak onu tanımaya çalışır. Yanaklarını, alnını, saçlarını yoklarlar ve sevinçle haykırırlar:
“Sesiniz gibi yüzünüz de çok güzelmiş!”

Bu an, Zeki Müren’i derinden sarsar; gözyaşlarını tutmakta zorlanır.

“Ankara Körler Okulu öğrencileriyle buluşmasında, samimi bir an.”

“Sevmiyorum Seni Artık…”

Ardından salondaki 300 öğrenci hep bir ağızdan “Manolya” şarkısını söyler. Zeki Müren gözyaşları içinde sahneye çıkar ve öğrencilerin sorularını yanıtlar.

Bir kız çocuğu, ondan özel bir istekte bulunur:
“Radyoda ‘Sevmiyorum Seni Artık, Gözlerimi Geri Ver’ şarkısını söylerken bizi düşünür müsünüz? Biz de sizi o anda düşünürüz…”

“Efsaneleşmiş plak kaydı: ‘Sevmiyorum Seni Artık, Gözlerimi Geri Ver’.”

Bu sözler karşısında Zeki Müren hıçkıra hıçkıra ağlar. Çocuklara dönerek titreyen sesiyle şunu söyler:
“Yavrularım… Söz veriyorum. Bu şarkıyı söylediğim her zaman sizi düşüneceğim. Hepinizi…”

Ve o gün, ilk kez sahnede, müzik eşliği olmadan, yalnızca kalbinin sesiyle şarkıyı söyler:
“Sevmiyorum seni artık, gözlerimi geri ver…”

“BBC stüdyolarında, Türk müziğini dünyaya tanıtan Zeki Müren.”

Yıllar Sonra

Aradan otuz yıl geçer. Bodrum’da Mete Akyol’la birlikte yemek yerken bir lokantadan aynı şarkı duyulur. Zeki Müren heyecanla, “Hatırladın mı?” diye sorar. Ve bir kez daha, söz verdiği gibi, çocukları anarak şarkıya eşlik eder.

“Zeki Müren’in unutulmaz eserlerinin plak kapağı.”

Sonsöz

Bu anı, Zeki Müren’in sadece büyük bir sanatçı değil, büyük bir insan olduğunu bir kez daha kanıtlar. Bugün bu şarkıyı dinlerken, hepimizin aklına o çocuklar ve Sanat Güneşinin gözyaşları gelecektir.

“Sahne şovları ve ihtişamlı kostümleriyle müziğe yeni bir soluk kattı.”

Sanat Güneşi Zeki Müren’i aramızdan ayrılışının 29. yılında rahmet, özlem ve sevgiyle anıyorum. Onun sesi ve hatırası her daim gönüllerimizde yaşayacaktır…

Onu anarken, aynı zamanda kendi gençliğimizi ve ülkemizin sanat yolculuğunu da hatırlıyoruz.

Işığı hiç sönmeyecek, sesi kulaklarımızda ve anılarımızda tınılarına devam edecektir…

• Yalçın Alganer

🎵 Şarkıyı dinlemek için tıklayın